ONREGMATIGHEIDSBEWUSSYN AS ELEMENT VAN ANIMUS INIURIANDI BY INIURIA

Abstract

Daar kan met stelligheid verklaar word dat tot en met die beslissing van die Hoogste Hof van Appèl in Le Roux v Dey (2010 4 SA 210 (HHA)), die regspraak, ook die Appèlhof, algemeen as uitgangspunt aanvaar het dat animus iniuriandi as tradisionele vereiste vir iniuria in beginsel twee komponente het, te wete die rig van die wil om ’n persoonlikheidsgoed te krenk en die bewussyn dat die krenking onregmatig is (wilsgerigtheid en onregmatigheidsbewussyn). In Hofmeyr v Minister of Justice (1993 3 SA 131 (A) 154) stel Hoexter AR hierdie uitgangspunt onomwonde soos volg: “Injuria is the wrongful and intentional infringement of an interest of personality. In an action for damages based on injuria the plaintiff must prove intent (dolus, animus injuriandi) on the part of the defendant ... Dolus
encompasses not only the intention to achieve a particular result, but also the consciousness that such a result would be wrongful”.
Anders as wat Jansen AR in Ramsay v Minister van Polisie ten onregte te kenne gee, word onregmatigheidsbewussyn weens
beleidsoorwegings egter nie by alle iniuriae as noodsaaklike bestanddeel van animus iniuriandi geverg nie.